Met een aantal mensen vanuit de kerkenraad verkennen we komende tijd welke onderkomens we nu hebben als gemeente, of ze eigenlijk wel voldoen en zo niet wat we daar aan kunnen doen. Misschien moeten we zelfs andere ruimte zoeken. Dit betekent een mooi proces van bezinning, een gelovig proces ook.

Ik denk aan het mooie vers uit lied 276: Zomaar een dak boven wat hoofden, deur die naar stilte openstaat. Muren van huid, ramen als ogen, speurend naar hoop en dageraad. Huis dat een levend lichaam wordt als wij er binnengaan om recht voor God te staan.

Dit vers vertelt ons dat een kerkgebouw natuurlijk dient om te schuilen tegen regen en kou, maar dat het zoveel meer betekent. Het is ook een oriëntatiepunt in de wijk. Van buiten mag je best zien dat het om een kerk gaat. Maar hoe doe je dat als je, zoals wij, geen eigen kerk meer hebt? En wat heeft een huis nodig om de Eeuwige er te laten wonen? Wat vraagt het ook van ons die daar kerken?

Komend jaar gaan we verkennen en koppelen er ook een jaarthema voor onze wijk aan: Een huis om in te wonen. Ieders meeleven en uw gebed zijn daarbij onontbeerlijk.

ds. Ellis Ezinga